Imaiyam: Tamil Novels in 2000s: Who wrote what in Thamil Literature and Fiction

2000-க்கு பிந்தைய தமிழ் நாவல்களின் உலகம்
by இமையம் • March 1, 2015 • 0 Comments

imayam“எல்லாமே நிரந்தரமாய் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது என்பதுதான்

வாழ்க்கை கற்றுக்கொடுத்த பாடம்.

வாழ்க்கை என்பது தொடர்ந்து செல்லும்”-*1 ‘லீவ் உல்மன்’.

மொழியின் வரலாறு என்பது மொழியில் உண்டான இலக்கியப் படைப்புகளின் வரலாறுதான். அந்த வகையில் நாவல் என்ற கலை வடிவம் தமிழ் மொழிக்கு அறிமுகமாகி ஒரு நூற்றாண்டுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. முதல் நாவல் எழுதப்பட்ட காலத்திலிருந்து 2014ல் எழுதப்பட்ட நாவல்கள்வரை ஒவ்வொரு காலத்திலும் ஒவ்வொரு விதமான போக்கை கடை பிடித்து வந்திருக்கிறது. நாவலின் மையத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பதில், கதை சொல்லும் முறையில், கதை சொல்ல தேர்ந்தெடுத்த மொழியில், உத்தியில் என்று காலத்துக்குக் காலம் மாற்றம் பெற்று வந்திருக்கிறது. இந்த மாற்றம் காலப்போக்கிலும், காலத்திற்கு ஏற்றவாறும் இயல்பான போக்கிலேயே நிகழ்ந்திருக்கிறது. இந்த மாற்றத்திற்கு முக்கிய காரணிகளாக இருப்பவை சமூக வாழ்வில் ஏற்பட்ட அரசியல் நடவடிக்கைகள், கொள்கைகள், கோட்பாடுகள், ஆங்கிலக் கல்வி, உலக அளவில் நாவல் கலையில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் அனைத்தும் தமிழ் நாவல் கலையிலும் ஏற்பட்டுள்ளன.

தொடக்கக் காலத்தில் நாவல் எழுதுவதின் நோக்கம் நீதியை, சமூக அறத்தை சொல்வதாக இருந்தது. அதற்காக மோசமான ஒரு பாத்திரத்தையும், உத்தமமான ஒரு பாத்திரத்தையும் உருவாக்கிக்காட்டி நாவலாசிரியர் சொல்ல வருகிற நீதியை சொல்வார். சுதந்திரப் போராட்டக் காலக்கட்டத்தில் தேசபக்தி, தேச நலன், தேச ஒற்றுமை, தீண்டாமை ஒழிப்பு, பெண் விடுதலை, விதவைகள் மறுவாழ்வு என்று லட்சிய மனிதர்களை தமிழ் நாவல்கள் உருவாக்கிக்காட்டின. அறுபது எழுபதுகள்வரை மார்க்சிய கொள்கையைப் பின்பற்றி, தொழிலாளர் போராட்டம், வறுமை, வர்க்கப் பிரச்சினை, சமூக மாற்றம், போராட்டம், ஊர்வலம், சங்கம் அமைத்தல், புரட்சி ஆகியவற்றை முதன்மைப்படுத்தி நாவல்கள் எழுதப்பட்டன. எண்பது, தொண்ணூறுகளில் பெண்ணியம், குழந்தை தொழிலாளர் பிரச்சனைகள், வரதட்சணைக் கொடுமைகள் நாவல்களில் முதன்மைப்பெற்றன. இதே காலக்கட்டத்தில் சர்யலிசம், இருத்தலியல் போன்ற தத்துவங்களால் ஈர்க்கப்பட்டு நாவல் எழுதியவர்கள் முற்றிலும் புதிய பாணியில் கதை சொல்லும் முறையைப் பின்பற்றினார்கள். தொண்ணுறுக்குப் பிறகு தலித்தியம் என்ற முழக்கத்தோடு நாவல்கள் எழுதப்பட்டன. இதே காலக்கட்டத்தில் பின் நவீனத்துவ பாணி, மேஜிக் ரியலிச பாணி என்ற முறையிலும் நாவல்கள் எழுதப்பட்டன. தற்காலத்தில் பெண்ணியம், தலித்தியம், விளிம்பு நிலை மனிதர்களின் வாழ்க்கை அதிகம் நாவலாக்கப்படுகின்றன.

பழைய காலத்தில் குடும்ப நாவல்கள், சமுதாய நாவல்கள், உளவியல் நாவல்கள், வரலாற்று நாவல்கள், துப்பறியும் கதைகள் என்று பல அடையாளங்களோடு எழுதப்பட்டன. அடுத்து வந்த காலங்களில் நாஞ்சில் நாட்டு இலக்கியம், கொங்கு இலக்கியம், கரிசல் காட்டு இலக்கியம், விளிம்பு நிலை இலக்கியம் என்ற அடையாளங்களோடு வந்தன. இப்போது பெண்ணியம், தலித்தியம், விளிம்பு நிலை, ஒடுக்கப்பட்டடோர் இலக்கியம், மேஜிக் ரியலிசம் என்ற அடையாளங்களோடு நாவல்கள் வருகின்றன. தமிழ் நாவல் வரலாறு என்பது எப்போதுமே ஏதாவது ஒரு அடையாளத்துடனேயே வருகின்றன. கொள்கை, கோட்பாட்டு பின்னணியிலேயே நாவல்கள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. மார்க்சிய எழுத்தாளர், பெண்ணிய, தலித்திய, மேஜிக் ரியலிச, பின் நவீனத்துவ, அறிவியல் புனை கதை, வரலாற்று நாவலாசிரியர் என்பது போன்ற அடையாளங்களைத் துறந்த நாவலாசிரியர் தமிழில் இல்லை. அடையாளம் குத்தப்படுகிறது, அடையாளம் விரும்பி ஏற்கப்படுகிறது. நாவலாசிரியர், எழுத்தாளர் என்ற அடையாளம் மட்டும் யாருக்கும் போதுமானதாக இல்லை.

தமிழ் நாவல் வரலாற்றில் எப்போதுமே இரண்டு விதமான போக்குகள் தொடர்ந்து நிலவி வருகிறது. வெகு ஜன எழுத்தாளர்கள் எழுதுகிற நாவல்கள், தீவிர இலக்கியம் என்று எழுதுகிற நாவல்கள். இந்த இரண்டு வகையான போக்கிலும் 2000க்குப் பிந்தைய நாவல்களில் பிராமணர்களின் வாழ்க்கை முறை இல்லை. பிராமணர் மொழி இல்லை. கிட்டத்தட்ட பிராமண எழுத்தாளர்களே இல்லாத காலம் இது. தமிழ் நாவல் உலகில் நிகழ்ந்த அதிசயம் இது. முதல் நாவல் எழுதப்பட்ட காலத்திலிருந்து 2000 வரை தீவிர இலக்கியமோ, ஜனரஞ்சகமான எழுத்தோ இரண்டிலுமே கோலோச்சியவர்கள் பிராமண வகுப்பைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்கள்தான். பிராமண வாழ்க்கை முறைதான் தமிழ் நாவல்களின் மையமாக இருந்தது. அது இன்று இல்லை. இன்றைக்கு எழுதக்கூடிய ஒன்றிரண்டு எழுத்தாளர்கள்கூட பிராமண மொழியில் எழுதுவதில்லை. பொது மொழியில் எழுதுகிறார்கள். பிராமண வாழ்க்கையை, பிராமண மொழியில் எழுதினால் இன்று அந்த நாவல்கள் விற்குமா? இலக்கியத்தில் – எழுத்தில் அசைக்கமுடியாத சக்தியாக இருந்த பிராமணர்களின் இடம் இன்று வெறுமையாக இருக்கிறது. பிராமண எழுத்தாளரோ, பிராமண வாழ்க்கையோ, பிராமண மொழியோ ஆதிக்கம் செலுத்தாத காலம் இது.

இன்று தமிழ் நாவல் உலகம் என்பது பிற்படுத்தப்பட்டோரின், ஒடுக்கப்பட்டோரின், தாழ்த்தப்பட்டோரின், விளிம்பு நிலை மனிதர்களின் வாழ்க்கையும் மொழியுமாக நிரம்பி இருக்கிறது. நாவலில் இதையெல்லாம் எழுதலாமா? இப்படியான மனிதர்களுடைய கதைகளை எல்லாம் நாவலாக எழுதலாமா, இப்படியெல்லாம் எழுதப்படுவது நாவலா, இப்படியான மொழியில் எழுதப்படுவதெல்லாம் நாவலா, கலையா, உன்னத இலக்கியமாகுமா என்ற கேள்விகள் எல்லாம் இப்போது இல்லை. எழுதப் படிக்கத் தெரிந்தவர்கள் எல்லாம் நாவல் எழுதலாம் என்ற நிலை. யார் வேண்டுமானாலும் எழுதலாம், எப்படி வேண்டுமானாலும், எந்த மொழியில் வேண்டுமானாலும் எழுதலாம் என்ற நிலை. எழுத்தில் ஜனநாயகத்தன்மை ஏற்பட்டிருக்கிற காலம் இது. இலக்கியப் பத்திரிக்கைகளை படித்திருக்க வேண்டும், இலக்கிய நூல்களைப் படித்திருக்க வேண்டும், அப்படிப்பட்டவர்களால்தான் நாவல் எழுத முடியும் என்ற நிலையை, வாதத்தை இன்றைய பல தமிழ் நாவலாசிரியர்கள் மாற்றி இருக்கிறார்கள். கூர் மழுங்க செய்திருக்கிறார்கள்.

‘ஆழி சூழ் உலகு‘ (2004) என்ற நாவலை எழுதுவதற்கு முன் இலக்கிய நூல்களைப் படித்தவரோ, இலக்கியப் பத்திரிக்கைகளை படித்தவரோ அல்ல – ஜோ.டி.குரூஸ். அதே மாதிரி ‘சோளகர் தொட்டி‘(2004) என்ற நாவலை எழுதிய ச.பாலமுருகன் தன் முதல் நாவலை எழுதி முடித்த பிறகுதான் இலக்கிய நூல்களை, பத்திரிக்கைகளைப் படிக்க ஆரம்பித்தார். ‘கருக்கு‘(1992) நாவலை எழுதி, நல்ல வரவேற்பை பெற்ற பிறகுதான் பாமா இலக்கியம், நாவல், சிறுகதை என்ற வடிவங்கள் குறித்து அறிந்திருக்கிறார். ஆனால் இந்த மூன்று பேருமே தங்களுடைய முதல் நாவலிலேயே – தமிழ் இலக்கிய உலகில் அதிக கவனம் பெற்றவர்கள். மூன்று பேருமே அதுவரை தமிழ் நாவல் உலகம் அறிந்திராத கதைகளை, மனிதர்களை, வாழ்க்கையை, மொழியை பதிவு செய்தவர்கள். மூன்று நாவல்களிலும் வரும் மனிதர்கள் சமூக படிநிலையில் உயர்ந்த அந்தஸ்தில் இருந்தவர்களோ, நாகரீகமான வாழ்க்கையை வாழ்ந்தவர்களோ, நாகரீகமான மேம்பட்ட மொழியை பேசியவர்களோ அல்ல. எளிய வாழ்க்கையை வாழ்ந்த எளிய மனிதர்கள். ஒரு வகையில் துயரப்பட்ட வாழ்க்கையை, பொது சமூகம் அறிந்திராத வாழ்க்கையை வாழ்ந்தவர்கள்.

2000க்குப் பிந்தைய தமிழ் நாவல் உலகம் என்பது விசித்திரமானது. ஒரு வகையில் வண்ணமயமானது. இதுவரை தமிழ் நாவல்கள் எழுதியிராத உலகம். நாவலாசிரியர்கள் கவனிக்கத் தவறிய, நாவலாகாது, கலையாகாது, உன்னத இலக்கியமாகாது என்று பொது சமூகத்தால் புறக்கணிக்கப்பட்ட, ஒதுக்கித்தள்ளப்பட்ட, முகம் சுளித்த, விலக்கி வைக்கப்பட்ட மனிதர்களும், அவர்களுடைய வாழ்க்கையும், மொழியும்தான் இன்று தமிழ் நாவல்களாக, தமிழ் நாவல் இலக்கியமாக, கலையாக இருக்கிறது. வரலாற்றில் நிகழ்ந்த அதிசயம்.

ஜெயமோகன் எழுதிய ‘ஏழாம் உலகம்‘ (2003) நாவலில் வரக்கூடிய எல்லா மனிதர்களுமே சமூகத்தால் ஒதுக்கப்பட்டவர்கள். ஊனமுற்றவர்கள். பிச்சைக்காரர்கள். பிச்சை எடுக்க நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டவர்கள். அவர்கள் மனிதர்கள் அல்ல. ‘உருப்படிகள்‘. வெறும் எண்ணிக்கைகள். அற்ப காசுக்காக ஓயாமல் விற்கப்பட்டுக்கொண்டேயிருப்பவர்கள். அவர்கள்தான் ஏழாம் உலகம். நாவலின் கதாநாயகர்கள். கதை மாந்தர்கள். பிச்சைக்காரர்களுடைய மொழியும், வாழ்க்கைகையும், இழிவும், இப்போதுதான் நாவலாகி இருக்கிறது. இலக்கியமாகி இருக்கிறது. ஏற்கனவே தமிழ் நாவல்களில் பிச்சைக்காரர்கள், ஊனமுற்றவர்கள், குருடர்கள் வந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் தனவந்தர்களின் பெருமையைக் காட்ட, ஈகை குணத்தைக் காட்டுவதற்காகவே உருவாக்கப்பட்டவர்கள். பிச்சைக்காரர்களுடைய வாழ்க்கை மட்டுமல்ல நாடோடி இனத்தவரின் வாழ்க்கையும் மொழியும் இப்போதுதான் நாவலாகி இலக்கியத் தகுதி பெற்றிருக்கிறது.

எஸ்.ராமகிருஷ்ணனுடைய ‘துயில்’ (2012) நாவலில் வரக்கூடிய மனிதர்கள் ஊர் சுற்றிகள். நாடோடிகள். எங்கெல்லாம் திருவிழா நடக்கிறதோ அங்கெல்லாம் சென்று வித்தைக்காட்டி பிழைக்கக்கூடியவர்கள். சொத்து என்று ஒன்று இல்லாதது மட்டுமல்ல, சொந்த வீடு, சொந்த ஊர் என்றுகூட இல்லாதவர்கள். தனித்தக் கலாச்சாரமோ, பண்பாடோ, மொழிகூட இல்லாதவர்கள். தனித்த உணவு பழக்கம்கூட இல்லாதவர்கள். இவர்கள் வேடிக்கை காட்டும் மனிதர்கள் மட்டுமல்ல, வேடிக்கையான மனிதர்களுமகூட. உடலை மட்டுமே மூலதனமாகக்கொண்டு வேடிக்கைக்காட்டும் மனிதர்கள். எதுவுமே அற்ற மனிதர்களுக்குக்கூட ஒரு வாழ்க்கை முறை இருக்கிறது. தொழில் இருக்கிறது, தொழில் சார்ந்த தர்மம் இருக்கிறது. இப்படியான மனிதர்கள்தான் பொது சமுகத்தின் மகிழ்ச்சியாக, கேளிக்கையாக இருந்தார்கள் என்பதும், இதுவும் தமிழ் வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதி என்பதும் இப்போதுதான் நாவலாக சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. இதே மாதிரி மற்றொரு நாடோடி வாழ்க்கை வாழ்கிற, ஊர் ஊராக சென்று ஆடுகளை வைத்து கிடைபோடுகிற மனிதர்களுடைய வாழ்கையை சு.தமிழ்செல்வியின் ‘கீதாரி’ (2003) நாவலில் பார்க்கிறோம். நவீன மயம், உலக மயம், கணினி மயம் என்றாகிவிட்ட நிலையிலும்கூட கீதாரிகள் இன்றும் ஆடுகளை ஒவ்வொரு ஊராக ஓட்டிக்கொண்டுப் போகிறார்கள். கீதாரிகள் சமூக அந்தஸ்த்தில் எந்த விதத்திலும் மேம்பட்டவர்கள் அல்ல. அவர்களிடம் இருக்கும் ஆடுகள்தான் அவர்களுடய சொத்து. ஆடுகள் கிடைபோடுகிற இடத்தில் எவ்வளவு புழுக்கைகளைப் போடுகிறதோ – அதை வைத்துத்தான் அவர்களுக்கு பணம் கிடைக்கும், சோறு கிடைக்கும். ஆடுகளின் புழுக்கைகளை விற்று வாழ்கிற வாழ்க்கை. ஆடுகளின் மலத்தை விற்று மனிதர்கள் சோறு சாப்பிடுகிறார்கள். திருமணம், திருவிழா சமயத்தில் மட்டுமே சொந்த ஊர் திரும்புகிறவர்கள். பெரும்பாலும் காட்டிலேயே ஆடுகளுடனேயே வாழ்கிற மனிதர்கள். இந்த மனிதர்களுடைய வாழ்க்கையும் இப்போதுதான் தமிழ் இலக்கிய உலகிற்கு வந்திருக்கிறது. அவர்களுடைய மொழியும் – சேமித்து வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

தமிழ் நாவல் இலக்கிய உலகம் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடைய வாழ்க்கையை ஒரு வாழ்க்கை முறையாக ஏற்று நாவலில் பதிவு செய்ததே இல்லை. அவர்களுடைய வாழ்வையும் மொழியையும் அசிங்கம் என்று காலந்தோறும் ஒதுக்கிவைத்தே வந்திருக்கிறார்கள். தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடைய மொழியை ‘நீச பாஷை‘ என்றும், ‘கொச்சை மொழி‘ என்னும் ‘கச்சடா‘ மொழி என்றும் சொல்லி வந்திருக்கிறார்கள். தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடைய வாழ்க்கையும் தமிழ் வாழ்வின் ஒரு பகுதிதான், தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் பேசுகிற மொழியும் தமிழ்மொழிதான். அது நாவலாகும், இலக்கியமாகும், கலையாகும் என்பதை கடந்த இருபதாண்டுகளில் பல எழுத்தாளர்கள் நிரூபித்துக் காட்டியிருக்கிறார்கள். குறிப்பாக பாமாவின் ‘வன்மம்‘ (2002) சோ.தர்மனின் கூகை (2006), அழகிய பெரியவனின் ‘தகப்பன்கொடி‘ (2011) ஸ்ரீதர கணேசனின் ‘வாங்கல்‘(2001), சிவகாமியின் ‘உண்மைக்கு முன்னும் பின்னும் (2013), ராஜ் கௌதமனுடைய ‘சிலுவை ராஜ் சரித்திரம்’ (2002), ‘காலச்சுமை’ (2003), ‘லண்டனில் சிலுவை ராஜ்’ (2004) ஆகிய நாவல்கள் முற்றிலும் அவர்களுடைய வாழ்க்கையை, அவர்களுடைய மொழியின் வழியே – தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடைய வாழ்வின் அறத்தை, அழகியலை – நாவலாக்கினார்கள், இலக்கியமானார்கள், கலையாக்கினார்கள். தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடைய நாவல்கள்தான் இன்று – தமிழ் நாவல்களின் உலகை, தரத்தை, மேன்மையை, அழகியலை கூட்டியிருக்கிறது என்பதை – இந்த நாவல்களுக்கு கிடைத்த வரவேற்பின் வழியே அறிய முடியும். இதுவரை பொது சமூகம் பார்க்கத் தவறிய, பொருட்படுத்த தவறிய வாழ்க்கையைத்தான் பாமா, சிவகாமி போன்றவர்களுடைய எழுத்து வெளிச்சத்திற்கு கொண்டு வந்தது.

சிவகாமியின் ‘உண்மைக்கு முன்னும் பின்னும்‘என்ற நாவல் தமிழ் இலக்கிய உலகிற்கு முற்றிலும் புதிய ஒரு உலகைக் காட்டியுள்ளது. தமிழ் நாவலாசிரியர்கள் பார்க்கத் தவறிய, சொல்லத் தயங்கிய, ‘ஐயோ‘ என்று பயந்து ஒதுங்கிய ஒரு உலகம். அதுதான் நம்முடைய அரசு அலுவலகங்கள். பொது வெளியில் பின்பற்றப்படுகிற ஒழுங்கீனத்தைவிட, தீண்டாமையைவிட நம்முடைய அரசு அலுவலகங்களில்தான் தீண்டாமை கடுமையான விதத்தில் கடைபிடிக்கப்படுகின்றன. சாதி சார்ந்த அணுகுதலும், விலகுதலும் எப்படி சாத்தியமாகின்றன? கடைநிலை ஊழியரிடம் காட்டப்படும் பாரப்பட்சம், தீண்டாமை, ஒதுக்குதல், புறக்கணித்தல் எப்படி உயர்ந்த பதவியில் ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரியாக இருக்கக்கூடிய நபரிடம் காட்டப்படுகிறது. உயர்ந்த வகுப்பில் பிறந்த ஒரு கடைநிலை ஊழியன் தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பில் பிறந்த உயர்ந்த பதவியில் இருக்கக்கூடிய அதிகாரியிடம் ஏன் கீழ்படியாமல் இருக்கிறான்? கீழ்படியாமல் இருப்பது மட்டுமல்ல புறக்கணிக்கவும், ஒரு வகையில் இழிவு படுத்தவும் முடியும் என்பதை சிவகாமியின் நாவல் பேசுகிறது. இதுதான் இன்றைய அரசு அலுவலகங்களின் உளவியல். சமூகத்தின் உளவியலும் இதுவே. தமிழ் நாவல் உலகம் கண்டிராத வாழ்க்கை இது. நீல பத்மநாபனுடைய ‘மின் உலகம்‘ என்ற நாவலுக்கு அடுத்து, அரசு அலுவலக நடைமுறைகள் குறித்து பேசிய நாவல் ‘உண்மைக்கு முன்னும் பின்னும்.‘

வரலாற்று நாவல்கள் என்று முன்பு எழுதியவற்றுக்கும் தற்காலத்தில் எழுதப்படுவதற்கும் பெரிய வித்தியாசம் இருக்கிறது. கல்கி, அகிலன், ஜெக சிற்பியன், கோ.வி.மணிசேகரன், விக்ரமன், நா.பார்த்தசாரதி, மு.கருணாநிதி போன்றவர்கள் எழுதிய வரலாற்று நாவல்களில் – மன்னர்களுடைய வீரதீரங்கள், வெற்றிகள், காமக்களியாட்டங்கள், காதல் லீலைகள், புத்தி சாதூரியங்கள், கோட்டை கொத்தளங்கள், அழகு மேனிகள் போன்றவற்றைத்தான் பார்க்க முடியும். ஆனால் தற்காலத்தில் எழுதப்படுகின்ற வரலாற்று நாவல்களில் சாதாரண மனிதர்கள், திருடர்கள், பாலியல் தொழிலாளிகள், நாடோடிகள் என்று பலரும் வருகிறார்கள். எளியவர்களுடைய அழுகை, கண்ணீர், நடவடிக்கைகள், அசலான வாழ்க்கை பதிவாகியிருக்கின்றன.

மன்னர்களுடைய கதைகளை மட்டுமே வரலாறுகளாக, வரலாற்று நாவல்களாக புனையப்பட்டதிலிருந்து முற்றிலுமாக விடுபட்டு – சமகால சம்பவங்களையும், வரலாற்று நாவல்களாக எழுத முடியும் என்று ச.பாலமுருகனுடைய சோளகர் தொட்டி நிரூபித்துள்ளது. சந்தனக் கடத்தல் வீரப்பனை தேடி வந்த கர்நாடக போலீசாரும், அதிரடிப் படையினரும் மலை வாழ் மக்களிடம் எப்படி நடந்து கொண்டனர்? எவ்வளவு வன்முறைகள், எவ்வளவு மனித உரிமை மீறல்கள், வன்புணர்ச்சிகள், கணவன் முன்னிலையிலேயே பலர் மாறிமாறி வன்புணர்ச்சி செய்யப்பட்ட பெண்களின் அலறலும் பெண்ணுறுப்பில் லத்திகளை செருகித் துன்புறுத்தப்பட்ட பெண்களின் அலறலும், மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையெங்கும் எதிரொலித்தது. அந்த கதறல்களின் தொகுப்புத்தான் சோளகர் தொட்டி. சோளகர் என்பது மலைவாழ் மக்களின் பெயர் – ஒரு பிரிவு. தொட்டி – என்பது வாழிடத்திற்கான பெயர். ஆவணத்தை, அரசுக் கோப்புகளை வைத்து நாவலாக்க முடியும், கலையாக்க முடியும் என்பதற்கு நல்ல உதாரணம் ‘சோளகர் தொட்டி‘. அரசும், அச்சு, காட்சி ஊடகங்களும், போலீசும், உருவாக்கிக் காட்டிய உலகத்தின் மறுபக்கத்தை வீரப்பன் தொடர்பான, மலை வாழ் மக்களின் துயரத்தைக் காட்டியது சோளகர் தொட்டி. சந்தன கடத்தல் வீரப்பன் தமிழ் நாவலில் முக்கியமான பாத்திரம். அவருடைய மனைவி முத்து லட்சுமியும் ஒரு பாத்திரம். இன்று உயிருடன் உள்ள பல மனிதர்கள் நாவலில் முக்கியமான பாத்திரங்களா இருக்கிறார்கள் என்பது தமிழ் நாவல் உலகில் நிகழ்ந்த பெரிய அதிசயம்.

ச.பாலமுருகன் அண்மைக்கால வரலாற்றை நாவலாக்கினார் என்றால் பா.வெங்கடேசன் நாயக்கர்கால வரலாற்றை ‘காவல் கோட்டம்‘(2008) என்று எழுதினார். நாயக்கர்கள் ஆட்சிக்காலத்தில் களவுத் தொழிலில் ஈடுபட்டவர்களை கட்டுப்படுத்தவும், களவுத் தொழிலை ஒழிக்கவும் நினைத்த நாயக்க மன்னர்கள், களவுத் தொழிலில் ஈடுபடுகிறவர்களையே காவலர்களாக நியமித்தனர். திருடர்களைக் கொண்டே திருடர்களைப் பிடிக்க முயன்றனர். ஒவ்வொரு ஊருக்கும், கோவிலுக்கும், மதுரையிலுள்ள நாயக்கர் மகாலை காப்பதற்கும் நியமிக்கப்பட்டவர்கள்தான் கள்ளர்கள். காவலர்கள். அவர்கள் காவல் காக்கும் எல்லைதான் கோட்டம். அதாவது காவல் கோட்டம். கள்ளர்கள் என்பது சாதியின் பெயரல்ல, தொழிலின் பெயர். இந்நாவல் நாயக்கர் கால ஆட்சியின்போது – நிர்வாகத்தின் கடைநிலை ஊழியர்களாக இருந்த காவலர்களைப்பற்றி பேசுகிறது. மன்னர்களுடைய வாழ்க்கையைப்பற்றி அல்ல. அக்காலத்தில் சோற்றுக்காக திருடிய மனிதர்களைப்பற்றி பேசுகிறது. களவுத்தொழிலில் ஈடுபட்டவர்களையும் நாவலில், இலக்கியத்தில் உயர்ந்த இடத்திற்கு கொண்டு வந்தது காவல் கோட்டம். இந்நாவல் கள்ளர்கள் அதிகாரம் பெற்ற வரலாறு, கள்ளர்கள் வீரம் பெற்றவர்களாக சித்தரிக்கப்பட்ட வரலாறு. காவல் கோட்டம் பல ஊர்களின் கதைத்தொகுப்பு. ஆங்கில அரசால் குற்றப்பரம்பரையினர் என்று வகைப்படுத்தப்பட்டவர்களின் கதை. வாழ்க்கை.

சிவகாசியில் நடந்த பெரும் சமூக கலவரத்தைப் பற்றி பேசுகிறது பூ மணியின் ‘அஞ்ஞாடி’ (2012), கேரளாவிலிருந்து விரட்டப்பட்ட, தப்பி ஓடிவந்த நாடார்கள் எப்படி தமிழகமெங்கும் நிலைபெற்றார்கள்? குறிப்பாக தென் தமிழகத்தில்? அதிகமாக சிவகாசி பகுதியில் கால் ஊன்றியதற்கான காரணம் என்ன? பெரும் எண்ணிக்கையில் நாடார்கள் பிரிட்டிஷ் நிர்வாகத்தால் மதமாற்றம் பெற்றார்கள். தாங்களாகவும் மதமாற்றம் பெற்றனர். சிவகாசி கலவரத்திற்கு எது காரணம் என்று ஒரு நூற்றாண்டு வரலாற்றைப் பேசுகிறது. தோள் சீலைக்கூட போட அனுமதிக்கப்படாத சமூகம், ‘மரமேறி’ என்று இழிவுப்படுத்தப்பட்ட சமூகம் எப்படி தமிழகமெங்கும் வியாபாரத்தில், தொழிலில் பெரும் சக்தியாக மாறினார்கள் என்பது நாவலாகியிருக்கிறது. கடந்த நூற்றாண்டில் நடந்த சமூக மாற்றத்தை, அரசியல், பொருளாதார, மாற்றத்தை, சமூக வன்முறையை, பூமணி நாவலாக்கியிருக்கிறார். கலையாக்கி இருக்கிறார்.

வரவாறுகளைப் புனைவாக்கிய வரிசையில் ஜெயமோகனுடைய ‘வெள்ளை யானை’ (2013), கவனத்திற்குரிய நாவல். 1878 – காலத்தில் தமிழகத்தில் ஏற்பட்டப் பெரும் பஞ்சத்தைப்பற்றி இந்நாவல் பேசுகிறது. தாது வருச பஞ்சம் – என்று வர்ணிக்கப்பட்ட, மக்களின் மனங்களில் இன்றும் நினைவிலிருக்கும் சமூக நிகழ்வு. முதன் முதலாக வரலாற்றில் கஞ்சித் தொட்டி வைக்கப்பட்ட நிகழ்வு நடந்த காலம். பசியைப் போக்கவும், உயிர் பிழைத்திருக்கவும் கொத்தடிமைகளாய் வெள்ளையர்களின் தேயிலைத் தோட்டங்களுக்கு வேலை செய்வதற்கு ‘மலேசியா, சிங்கப்பூர், ஸ்ரீலங்கா, ஆப்பிரிக்கா, மொரீசியஸ் தீவுகளுக்கு கப்பலில் மனிதர்களை அடிமைகளாக்கி ஏற்றி செல்லப்பட்ட, தாங்களாகவே விரும்பி சென்ற வரலாறு. பசியால் ஒரே நாளில் எப்படி ஆயிரக்கணக்கில் மனிதர்கள் மாண்டார்கள் என்ற வரலாறு, செயற்கையான பஞ்சத்தை யார் உருவாக்கினார்கள்? தமிழகமெங்கும் பஞ்சத்தால் மக்கள் செத்துக்கொண்டிருந்தபோது, வெள்ளையர்கள் மட்டும் எப்படி பெரும் பணக்காரர்களாக மாறினார்கள், ஐஸ் ஹவுஸ் போராட்டம் எதனால் நிகழ்ந்தது அனைத்தும் – கலை நுணுக்கத்தோடு சொல்லப்பட்டிருக்கிறது வெள்ளை யானை நாவலில். இந்த நாவல் வெள்ளையர்களுடைய நிர்வாகத்திறனைப்பற்றி பேசவில்லை. மாறாக அக்காலத்தில் வாழ்ந்த எளிய மனிதர்களைப்பற்றி பேசுகிறது. எளிய மனிதர்களின் உணர்வுகளை, உணர்ச்சிகளை, வயிற்றைப்பற்றி, உழைப்பைப்பற்றி, உழைத்தவர்கள், உற்பத்தி செய்தவர்கள் பட்டினியால் செத்ததுப் பற்றி பேசுகிறது.

வரலாற்று நாவல்களில் கூடுதல் கவனத்தை ஈர்ப்பதாக இருப்பது அசோகன் நாகமுத்து எழுதிய ‘போதியின் நிழல்’ (2012) என்ற நாவல். யுவான் சுவாங் இந்தியா வந்த பயணத்தை பேசுகிறது. வரலாற்று நூல்களில், வரலாற்று ஆசிரியர்களின், மாணவர்களின் மனதில் பதிந்துள்ள தகவல் – யுவான் சுவாங் ஒரு புத்த பயணி என்பதுதான். ஒரு வரி கேள்வி. ஒரு வரி பதில். ஆனால் போதியின் நிழல் நாவல் – யுவான் சுவாங்கின் பயண நோக்கத்தை பேசவில்லை. பயண வாழ்வை பேசுகிறது. அவருடைய ஆழ்மன வேட்கை, தேடலை பேசுகிறது. அவருடைய மனதிலிருந்த வெறுமையை, அறிவின் தீட்சிண்பத்தை பேசுகிறது. யுவான் சுவாங் புறப்பட்ட இடத்திலிருந்து வந்து சேர்ந்த இடம் வரையிலான வாழ்க்கைதான், பயணத்தில் அவர் பெற்ற, பகிர்ந்தளித்த சிந்தனையின் விதைகள் எப்படி இன்றும் மட்கிப் போகாமல் காலம்தோறும் முளைவிட்டபடியே, புதிய விதைகளை உற்பத்தி செய்தபடியே, விருட்சங்களாக இருக்கின்றன என்ற அதிசயத்தை – போதியின் நிழல் நாவல் பேசுகிறது. மரத்தைப்பற்றி பேசக்கூடாது. மரம் வேர்கொண்டுள்ள மண்ணைப்பற்றியும், நம் நிலத்தின் அழகையும், அதன் உண்மையான செல்வத்தையும் தேட சொல்கிறது. இந்த நாவலில் புத்தரையும் யுவான் சுவாங்கையும் புதிய வழியில் தர்சிக்கிறோம். அசோகன் நாகமுத்துவின் மொழிநடை ஈர்ப்புடையதாக இருக்கிறது.

2000க்குப் பிறகுதான் இனவரைவியல் சார்ந்த நாவல்கள் எழுதப்பட்டன. அந்த வகையில் எஸ்.செந்தில்குமாரின் ‘காலகண்டமும்‘(2013), ஜோ.டி.குருஸின் ஆழி சூழ் உலகு‘ம் முக்கியமானவை. சி.ராஜநாரயணனின் ‘கோபல்ல கிராமம்‘ என்ற நாவலுக்குப் பிறகு முழுமையான இனவரைவியலைப் பேசிய நாவல்கள் என்று இவற்றை சொல்ல முடியும். ஜோ.டி.குருஸ் தன்னுடைய ‘ஆழி சூழ் உலகு‘ நாவலின் மூலம் தமிழ் நாவல் உலகிற்கு ஒரு புதுமுகத்தை தந்தார். இதில் பெரிய தனவந்தர்கள், பண்ணையார்கள், நிலச்சுவான்தாரர்கள் இல்லை. கடலுக்குப் போனால் சோறு, பலமாக காற்று அடித்தால், கடல் கொந்தளிப்பாக இருந்தால் சோற்றுக்கு வகையற்ற மனிதர்கள் கதாபாத்திரமாகி இருக்கிறார்கள். மீனவ வாழ்க்கை என்பது கயிற்றில் அந்தரத்தில் தொங்கும் கழைக் கூத்தாடியின் வாழ்க்கைகையவிட மோசமானது. எப்போது என்ன நிகழுமோ என்ற அச்சத்திலேயே, பதட்டத்திலேயே வாழ நேர்கிற அதே நேரத்தில் சாகசம் நிறைந்த வாழ்க்கையை வாழ்பவர்கள். மீனவர்கள் அன்றாடம் அரிய சாகசத்தை நிகழ்த்துவது கின்னஸ் புத்தகத்தில் இடம் பெறுவதற்காக அல்ல, வயிற்றை நிரப்புவதற்காக. கிருத்துவ மிஷனரிகள் எப்படி கடலோர வாழ்பகுதி மக்களை கிருத்துவ மயமாக்கியது என்ற வரலாறும் நாவலுக்குள் இருக்கிறது. சங்க கால இலக்கியத்திற்குப் பிறகு தமிழ் இலக்கியத்தில் பரதவர் குறித்த பதிவு என்பது அரிதாகவே இருந்தது. அந்த குறையைப் போக்கியது மட்டுமல்ல சராசரியான மனிதர்களும், சமுகத்தில் எந்த முக்கியத்துவமுமில்லாத மனிதர்களும் நாவலில் கதாபாத்திரங்களாக முடியும் என்பதை சொன்ன நாவல் ஆழி சூழ் உலகு.

தமிழகத்தின்மீது நாயக்கர்கள் போர் தொடுக்கத் திட்டமிட்டு வந்தபோது, அவர்களோடு பல தொழில்களை செய்கிற சமூகத்தினரும் தமிழகத்திற்கு வந்தனர். குறிப்பாக கன்னடத்திலிருந்து, ஆந்திராவிலிருந்து. அப்படி வந்த ஒரு பிரிவு மக்கள்தான் பொற்கொல்லர்கள். ஆந்திராவிலிருந்தும், கன்னடத்திலிருந்தும் அவர்கள் எப்படி இடம் பெயர்ந்தார்கள், தமிழகத்தில் குறிப்பாக மதுரை, தேனி, போடி போன்ற இடங்களில் எப்படி நிலைபெற்றார்கள் என்ற வரலாற்றை, ஒரு இனத்தின் கதையை சொல்கிறது எஸ்.செந்தில்குமாரின் ‘காலகண்டம்‘. குடியேற்றம் என்பதும், இடம் பெயர்தல் என்பதும் காலந்தோறும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. இடம்பெயர்கிற மனிதர்கள் வெறும் உடலோடு, உடமைகளோடு மட்டும் வருவதில்லை. கலாச்சார, பண்பாட்டு கூறுகளோடும் சேர்ந்துதான் வருகிறார்கள். எந்த இடத்தில் நிலைபெற்றாலும் எந்த ஒரு சிறு இனக்குழுவும் மொழியை இழப்பதில்லை. சடங்குகளை, நம்பிக்கைகளை இழப்பதில்லை என்பதை காலகண்டம் நாவல் சொல்கிறது. போர்களால், படையெடுப்புகளால் இடம் பெயர்ந்த கதை தமிழில் நாவலாகியிருக்கிறது.

தமிழ் நாவல்களில் இரண்டுவிதமான போக்குகள் நிலவுகின்றன. ஒன்று சராசரியான மனிதர்களை எழுதுவது. மற்றொன்று வரலாற்று மனிதர்களை, வரலாற்று நிகழ்வுகளை எழுதுவது. இரண்டுக்கும் நல்ல உதாரணங்கள் தமிழிலேயே இருக்கின்றன. “அன்றாட மனிதர்களை எழுதுவதில் எனக்கு விருப்பமில்லை. வரலாற்று உருவகங்கள் மீதுதான் ஈர்ப்பு உள்ளது“ என்று ஜெயமோகன் சொல்கிறார். வரலாற்று உருவகங்களை மட்டுமே எழுதுவது சரியா? இரண்டுமே எழுதப்பட வேண்டும். அதற்கு நல்ல உதாரணமாக இருப்பது சுகுமாரன் எழுதிய “வெல்லிங்டன்”(2013) என்ற நாவல். “வெல்லிங்டன்” என்பது பிரிட்டிஷ் நிர்வாகத்தில் அன்றைய மதராஸப்பட்டின கவர்னருடைய பெயர். அவருடைய பெயரை ஒரு ரயில்வே நிலையத்திற்கு வைக்கிறார்கள். அதை ஒட்டி ராணுவ பயிற்சி மையம் உருவாக்கப்படுகிறது. ராணுவ வீரர்கள், வெள்ளைக்கார துரைமார்கள் வந்து போவதற்கு வசதியாகத்தான் ரயில்வே நிலையம் அமைக்கப்பட்டது. இன்று பிரிட்டிஷ் நிர்வாக அதிகாரிகள் இல்லை. ஆனால் ”வெல்லிங்டன்” என்ற ரயில்வே நிலையம் மட்டும் இருக்கிறது. பெயரை அழிக்க முடியவில்லை. காலத்தின், வரலாற்றின் சிறுபகுதி நிகழ்காலத்தோடு வாழ்கிறது. ராணுவ பயிற்சி முகம் இன்றும் இருக்கிறது. வெல்லிங்டன் ரயில் நிலையத்திற்கு செல்கிற இன்றைய மனிதர்கள் மனதில் உருவாகும் சித்திரம் என்ன? அன்றைய மனிதர்களுக்கும் இன்றைய மனிதர்களுக்குமான மனநிலை மாறுபாடு, வாழ்க்கை சார்ந்த பார்வை என்ன என்பதை சொல்கிறது “வெல்லிங்டன்“ நாவல்.

இதே வகையில் மற்றொரு கவனத்திற்குரிய நாவல் பி.ஏ.கிருஷ்ணன் எழுதிய ‘புலிநகக் கொன்றை’ (2004). சுதந்திர போராட்ட காலத்தில் தமிழ் சமூகத்தில் நடந்த அரசியல் மாற்றங்கள், காந்தி மீதான ஈடுபாடு, தேசபக்தி எப்படியிருந்தது என்பதை ஒரு பிராமண குடும்பத்தின் வழியே சொல்கிறது. அன்றைய தமிழக சூழலை புரிந்துகொள்ள இந்நாவல் உதவுகிறது. சுதந்திர போராட்டம் தமிழகத்தில் எப்படி நடந்தது, எப்படி பார்க்கப்பட்டது, அதில் அதிக ஈடுபாடு காட்டியவர்கள் யார், அதற்கான சமூக காரணிகள் எவைஎவை என்பதை புலிநகக் கொன்றை நாவலின் மூலம் அறியலாம்.

2000க்குப் பிந்தைய நாவல் உலகத்தில் இஸ்லாமிய வாழ்க்கை முக்கியமான இடத்தை பெற்றிருக்கிறது. தமிழ் நாவல் இலக்கியத்திற்கு இஸ்லாமிய சமூகத்தினர் பெரும் பங்களிப்பைச் செய்துள்ளனர். சித்தி ஜீனைதா பேகம் என்பவர் 1938லேயே ‘காதலா கடமையா’ என்ற நாவலை எழுதியிருக்கிறார். அதோடு ‘செண்பகவல்லி அல்லது தென்னாடு போந்த அப்பாஸிய குலத்தோன்றல்’ (1947), ‘மலை நாட்டு மன்னன்’, தொடர்கதை, ‘ஹைலிமா அல்லது கற்பின் மாண்பு’, ‘பெண் உள்ளம் அல்லது கணவனின் கொடுமை’ ஆகிய நாவல்களை எழுதியுள்ளார். 1917ல் நாகூரில் பிறந்தவர் சித்தி ஜீனைதா பேகம். 2000 காலக்கட்டத்லும் இஸ்லாமிய சமூகம் பெண்களை வீட்டிலேயே வைத்திருக்கிறது. பின்வாசல் வழியாக வெளியில் செல்ல அனுமதிக்கிறது என்ற நிலையில் 1938ல் சித்தி ஜீனைதா பேகம் நாவல் எழுதியிருப்பது அதிசயம். பழைய காலத்திலும், நிகழ் காலத்திலும் இஸ்லாமியசமூகம் எப்படியானதொரு வாழ்க்கையை வாழ்ந்து வருகிறது, பெண்களை எப்படி நடத்துகிறது, மத நம்பிக்கைகள், மூட நம்பிக்கைகள் எப்படி குடும்பத்தை, குறிப்பாக பெண்களை பாதிக்கிறது என்பதை – தோப்பில் முகமது மீரானின் ‘அஞ்சு வண்ணம் தெரு‘, (2008), சல்மாவின் ‘இரண்டாம் ஜாமங்களின் கதை (2004), கீரனூர் ஜாகிர் ராஜாவின் மீன்கார தெரு (2006), ‘துருக்கித் தொப்பி’ (2008) போன்ற நாவல்கள் படம் பிடித்துக்காட்டியுள்ளன. இஸ்லாமிய மக்களுடைய நம்பிக்கைகள், சடங்குகள், மொழி, தொழில் நிமித்தமாக வெளிநாடுகளில் வாழ்கிறவர்கள், அவர்களுடைய குடும்பங்கள், ஒரு இஸ்லாமியக் குடும்பம் ஆண் குழுந்தையை நடத்துகிற விதத்திற்கும் பெண் குழந்தையை நடத்துகிற விதத்திற்குமான வேறுபாடுகள், மசூதிகள், மசூதியைச் சுற்றியுள்ள அதிகார மையங்கள், சுரண்டல்கள் என்று சகலவிதமான விசயங்களும் இப்போதுதான் நாவலாகியிருக்கின்றன. ‘புர்கா’விற்குள் பெண்களை வைத்திருக்க விரும்பும் மத நம்பிக்கைகள் சார்ந்த கேள்விகள் அதிகமாக இப்போது எழுதப்படுகின்றன.

தமிழ் நாவல் உலகத்தில் முக்கியமானது பெண்களின் வாழ்க்கை. எல்லாக் காலத்திலுமே பெண்கள் எழுதியிருக்கிறார்கள். கடந்த நூற்றாண்டில் வெகுஜன இலக்கியப் பரப்பில் பெண் எழுத்தாளர்கள் எழுதியிருக்கிறார்கள். பெயரும் புகழும் பெற்றிருக்கிறார்கள். லட்சுமி, சிவசங்கரி, வாஸந்தி இந்துமதி என்று பலர் இருந்தார்கள். இவர்கள் எல்லாருமே வெகுஜன எழுத்தாளர்களாக இருந்தவர்கள். பிராமண இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். பிராமண குலத்தில் பிறந்திருந்தாலும் அதிலிருந்து மாறுபட்டு தீவிர இலக்கியப் பரப்பில் செயல்பட்டவர்கள் அம்பை, சூடாமணி, கிருத்திகா, ராஜம் கிருஷ்ணன் போன்றவர்கள். 2000க்கு பிந்தைய பெண் எழுத்தாளர்கள் எழுதிய நாவல்கள் புதுமுகத்தைக் கொண்டிருந்தன. பெண் என்றால் ‘புனிதம்‘, பெருமை, கற்பு, அழகு, வீடு, அடங்கி நடத்தல், பணிந்து போதல், கேள்வியின்றி வாழ்தல் என்ற வகையில் எழுதாமல், பெண் உடல், பெண் மொழி, உரிமை, சமத்துவம், உடல் வேட்கை குறித்தெல்லாம் எழுதினார்கள். இது தமிழுக்கு புதியபோக்கு. உமா மகேஸ்வரியின் ‘யாரும் யாருடனும் இல்லை‘(2003), அஞ்சாங்கல் (2013), ஆகிய நாவல் பெண் இருப்பு குறித்து கேள்வி கேட்டவை. சல்மாவின் ‘இரண்டாம் ஜாமங்களின் கதை. இஸ்லாமிய சமூகத்தில் பெண் என்பவளின் நிலை என்ன? அவளுக்கென்று ஆசைகளோ, விருப்பங்களோ இருக்கக்கூடாது, சமையல் செய்ய வேண்டியது, பிள்ளை பெற வேண்டியது என்ற இஸ்லாமிய சமூகத்தின் கருத்தாக்கம் பற்றி சல்மா கேள்வி கேட்கிறார். ஆணும் பெண்ணும் ஒரே வீட்டில் இருந்தாலும் – வீடு என்ற நிறுவனத்தில் பெண்ணுக்கு எந்த அதிகாரமும் இல்லை. அவளுக்கு வேலைக்காரி என்ற தகுதி மட்டும்தான் இருக்கிறது என்றும், நிலவுடமை சமூக சிந்தனைகளே இன்றும் நடைமுறையில் இருக்கின்றன என்ற கோபம் பெண் நாவலாசிரியர்களின் நாவலில் வெளிப்படுகின்ற கோபமாக, கேள்வியாக இருக்கிறது. ஹெப்சிபா ஏசுதாஸ் எழுதிய ‘புத்தம் வீடு‘, கிருத்திகா எழுதிய ‘வாசுவேச்வரம்‘ (1991) போன்ற நாவல்களில் வரக்கூடிய பெண்கள் குடும்ப அமைப்பை போற்றுகின்ற பெண்கள். புனிதப் பட்டம் பெறத் துடிப்பவர்கள். எதற்குமே தகுதியற்ற ஆண்களை திருத்தி நல்வழிப்படுத்தவே பிறந்தப் பெண்கள். புனிதவதிகள். ஆனால் இன்றைய பெண்ணிய நாவல்கள் – புனிதப் பட்டத்தை வெறுப்பவை.’நல்ல பெண்கள்’, ‘குடும்ப பெண்கள்’ ‘ஹோம்லி கேர்ள்ஸ்‘ போன்ற அடைமொழிகளை அருவருப்பாக கருதுபவை. குடும்ப அமைப்பை கேள்வி கேட்டவை, குடும்ப அமைப்பை உடைப்பவை. இந்தப் போக்கும் தமிழ் நாவலுக்கு ஒரு புதிய முகத்தைத் தந்துள்ளது.

2000க்கு பிந்தைய நாவல் போக்கு என்பது எதை வேண்டுமானாலும், எப்படி வேண்டுமானாலும், எப்படியான மொழியிலும் எழுதலாம் என்ற நிலையை உருவாக்கியது. அதனால் தமிழ் நாவலாசிரியர்கள் புதியபுதிய கதைக் களன்களைத் தேடி, புதியபுதிய மனிதர்களை, புதியபுதிய மொழியை, சொல் முறையைத் தேடி நகர வேண்டிய கட்டாயத்தை ஏற்படுத்தியது. உலகெங்கும் ஏற்பட்ட புதியபுதியக் கொள்கைகள், கோட்பாடுகள், தத்துவங்கள், புதிய போக்குகள் தமிழ் நாவல் உலகிலும் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அந்த வகையில் தமிழவன் சர்யலிச பாணியில் ‘ஏற்னனவே சொல்லப்பட்ட மனிதர்கள்‘ (1985), ‘முசல் பனி‘ (2010), ‘வார்சாவில் ஒரு கடவுள்‘ (2008) ஆகிய நாவல்களை எழுதினார். சர்யலிச பாணி நாவல் என்பது முற்றிலும் கனவு நிலையில் நிகழ்பவை. யதார்த்தத்திற்கும் அதற்கும் தொடர்பில்லை. யதார்த்தத்தில் எழுதப்படுபவை நாவல் அல்ல, கனவு நிலையை எழுதுவதுதான் நாவல் என்று வரையறுத்தது சர்யலிச பாணி நாவல்.

மேஜிக்கல் ரியலிச பாணியைப் பின்பற்றி கோணங்கி ‘பிதுரா’, (1998) ‘பாழி’ (2008) போன்ற நாவல்களை எழுதினார். சிடுக்கான மொழி. அடுக்கடுக்கான வாக்கியமைப்பு. கதையை முன்னும் பின்னுமாக அமைத்தல். தொன்மத்தை, பூர்வீகத்தை, பல தலைமுறைகளின் கதைகளை ஒரே நேரத்தில் சொல்வது என்ற போக்கைக் கொண்ட மேஜிக் ரியலிச பாணி நாவல்கள் கூர்ந்து கவனிக்கப்படுகின்றன. கோணங்கியின் நாவல்கள் – நாவலா, கலையா என்பதைவிட புதிய முயற்சிகளை மேற்கொண்டவை, புதிய முறையில் கதை சொல்ல முயன்றவை, யதார்த்த பாணியில் கதை சொல்வதை முற்றிலும் தவிர்த்தவை என்ற அளவில் முக்கியமானவை. கோணங்கியின் பாணியிலேயே – ரமேஷ் பிரேம் – ‘சொல் என்றொரு சொல்‘(2001), கனவில் பெய்த மழையைப் பற்றிய குறிப்புகள் (2000) போன்ற நாவல்களை எழுதினார்கள். இதே பாணியில் எம்.ஜி.சுரேசும் பல நாவல்களை எழுதியுள்ளார். தமிழ் நாவல் – வழக்கமாக கொண்டிருந்த வடிவத்தை, கதை சொல்லல் முறை, கதை சொல்வதற்கான மொழியை முற்றிலுமாக குலைத்துப் போட்டவர்கள் தமிழவன், கோணங்கி, எம்.ஜி.சுரேஷ், ரமேஷ் பிரேம் போன்றவர்கள். இவர்களுடைய நாவல் பாணி – தமிழ் நாவலுக்கு புதிய முகத்தைக் கொடுத்தது என்பதை மறுக்க முடியாது. நாவல் கலைக்கான வழமையான எல்லாக் கருத்தியல்களையும், கட்டமைப்புகளையும், வரையறைகளையும் உடைத்த காலம் இது.

தமிழ் நாவல் வடிவம் எப்போதுமே ஒரு புனித கட்டமைப்பிற்குள்தான் செயல்பட்டு வந்திருக்கிறது. சில விசயங்களை எழுதலாம். சில விசயங்களை எழுதக்கூடாது என்ற வரையறையை அது ஒரு போதும் மீறியதே இல்லை. குறிப்பாக பாலியல் சார்ந்த விசயங்களை நேரிடையாகப் பேசக்கூடாது என்ற மரபை காலம்காலமாக பேணி வந்திருக்கிறது. நாவல் கலையில் மனித துயரத்தை, கண்ணீரை, வலியை, இழப்பைத்தான் எழுத வேண்டும். காம வேட்கையை வெளிப்படையாக எழுதக்கூடாது. அப்படி எழுதப்படுபவை நாவல் அல்ல. கலை அல்ல. இலக்கியம் அல்ல என்ற மரபை உடைத்தவர் சாருநிவேதிதா. ‘ராஸ லீலா, காம ரூபக் கதைகள்’, போன்ற நாவல்களின் மூலம் புனிதமான, தூய்மையான, உன்னதமான, ஒழுக்கமான கதை சொல்லும் முறையையும், கதை சொன்னவர்களையும் முகம் சுளிக்க வைத்தவர் சாரு நிவேதிதா. மனிதனுடைய காம ஈடுபாடுகள், வேட்கை, விருப்பம், ஆசை, மாறுபட்ட விருப்பத்தேர்வுகள் என்று எதையும் தமிழ் நாவல்கள் பேசியதே இல்லை. பாலியல் விசயம் என்றாலே ‘அசூசை’ என்று ஒதுங்கிக் கொண்டவர்கள்தான் தமிழ் நாவலாசிரியர்கள். கண்ணீர் மட்டும்தான் நாவலாகும், கலையாகும் என்ற எண்ணம் நம்முடைய தமிழ் நாவல் மரபில் ஆழமாக வேர் ஊன்றிய மனோபாவம். சாரு நிவேதிதாவிற்கு அடுத்து ஜி.முருகன் எழுதிய ‘மரம்’ என்ற நாவல் மனிதனுடைய பாலியல் சார்ந்த ஈடுபாட்டை, விருப்பத்தை நேரிடையாக பேசியது. தாய் மகன், தந்தை மகள், அண்ணன் தங்கை போன்றவர்களுக்குள் ஏற்படும் பாலியல் இச்சைகளை, ஈர்ப்புகளை முறை தவறிய உறவுகளை வெளிப்படையாக பேசியது மரம் நாவல். சமுகம் வகுத்துள்ள முறையான உறவிற்கும், முறையற்ற உறவிற்குமான வேறுபாடு என்று எதுவுமில்லை. வேறுபாடு அவசியமுமில்லை என்பது ஜி.முருகனின் நிலைப்பாடு. விருப்பம் இருந்தால் யாரும் யாருடனும் உறவு கொள்ளலாம். கணினி, இணையம் போன்ற அறிவியல் சாதனங்கள் எப்படி பாலியல் உணர்வைத் தூண்டுகின்றன, மனித மனத்தின் அந்தரங்கமான பகுதிக்குள் இடம்பெற்றுள்ளன என்பது குறித்து மரம் நாவலும், விநாயக முருகனுடைய ‘ராஜீவ் காந்தி சாலை‘ நாவலும் பேசுகிறது. ஆண் பாலியல் தொழிலாளியின் துயரத்தை, வலியை, ஆண் பாலியல் தொழிலாளியைப் பயன்படுத்தும் பெண்களைப் பற்றி பேசியது, பதிவு செய்தது – ராஜீவ் காந்தி சாலை – நாவல். வயதான மனிதனுக்கும் இளம் பெண்ணுக்குமான காதலை, உறவை, அந்த உறவில் ஏற்படும் கசப்பை, வினோதத்தை சொன்னது உமா வரதராஜனின் ‘மூன்றாம் சிலுவை’ நாவல். தமிழ் நாவல்களின் புனித முகத்தை, பொய்யான முகத்தை உடைத்துக்காட்டிவர்கள் என்று சாருநிவேதிதா, உமா வரதராஜன், ஜீ.முருகன், விநாயக முருகன் ஆகியோரைச் சொல்லலாம்.

பழைய காலத்திலும் சரி, நிகழ்காலத்திலும் சரி தமிழ் நாவல்கள் என்பது தனி மனிதனின் கதையை, குடும்பக்கதையை, ஒரு இடத்தின், ஒரு இனக்குழுவின், காலத்தின், வரலாற்றின், நாடோடிகளின் கதையைத்தான் சொல்லி இருக்கிறது. கண்ணீர், சோகம், இழப்பு, வலி, காயம், வேதனை, கொடுமை, பரிதவிப்பு, இடம் பெயர்தலின் துயரம் என்பதுதான் தமிழ் நாவலின் மையம். அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளின் உதவியின்றி மனிதனால் ஒரு மணிநேரம்கூட வாழ முடியாது என்ற வாழ்க்கை முறைக்குள் வந்துவிட்ட மனிதன் அதிகம் பேசியிருக்க வேண்டியது, அதிகம் நாவலாக்கியிருக்க வேண்டியது – அறிவியல் புனைக்கதைகளைத்தான். சக மனிதனின் உதவியைவிட, குடும்பத்தார்களின் உதவியைவிட மனிதன் அதிகம் இன்று நாடுவது, விரும்புவது அறிவியலின் உதவியைத்தான். முற்றிலுமாக இயந்திரமாகிவிட்ட மனிதன் எதை அதிகம் பேசியிருக்க வேண்டும்? அறிவியல் தொடர்பான புனை கதைகள் தமிழில் அரிதாகவே கிடைக்கின்றன. வெகுஜன இதழ்களில் சுஜாதா அறிவியல் புனைக்கதைகளை எழுதினார். தீவிர இலக்கியப் பரப்பில் எம்.ஜி.சுரேஷ் – சிலந்தி (2001), ‘யுரேகா என்றொரு நகரம்’ (2002), ‘37’ (2003) ஆகிய நாவல்களை எழுதியிருக்கிறார். 6174 (2012), என்ற நாவலை என்.சுதாகர் எழுதியிருக்கிறார். நிகழ்காலத்தை மட்டுமல்ல இனிவரும் காலங்களையும், வாழ்வையும் தீர்மானிக்கப்போவது அறிவியல்தான். அதனால் அறிவியல் புனைவுகளின் தேவை அதிகமாகிவிட்டது. மனிதன் எப்படி வாழ வேண்டும் என்பதை இயற்கையைவிட அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகள்தான் தீர்மானிக்கின்றன. அறிவியல் திருட்டுகள், புதிய கண்டுபிடிப்புகளின் திருட்டுகள், அறிவு திருட்டு எப்படி நடக்கின்றன? ஏன் நடக்கின்றன? என்பதோடு – இந்த திருட்டுகளால் ஒவ்வொரு நாடுகளுக்குமிடையிலான உறவுகள் எப்படி பாதிக்கப்படுகின்றன, மனிதப் பேரழிவுகள் எப்படி நடக்கின்றன என்று சொல்கிற 6174 நாவல் – பணம், நகை, பொருள், சொத்துக்களின் திருட்டுகளைவிட அறிவியல் சார்ந்த, புதிய கண்டுபிடிப்புகள், அறிவு சார்ந்த திருட்டுகள் என்பது ஆபத்தானது மட்டுமல்ல, அபாயகரமானது என்று சொல்கிறது. 6174 நாவல் தமிழ் நாவல் கலை வடிவத்திற்கு ஒரு புதிய முகத்தைத் தந்துள்ளது.

2000க்கு பிந்தைய தமிழ் நாவல்களின் உலகத்திற்கு மற்றுமொரு புதிய முகத்தை கொண்டுவந்தது ஈழ நாவல்கள். அதிலும் குறிப்பாக புலம் பெயர்ந்தோரின் நாவல்கள். தமிழ் நாவல் உலகம் ஒரு போதும் பார்த்திராத, கண்டிராத, பேசிராத பெரும் துயரம் – புலம் பெயர்ந்தோரின் துயரம். அந்த துயரத்தை நாவலாக்கியவர்களில் முக்கியமானவர் ஷோபா சக்தி. அவருடைய ‘கொரில்லா’ (2002), ‘ம்’, ஆகிய நாவல்கள் ஈழப் போராட்டம் சரியான திசையில் சென்றதா, ஈழ விடுதலைப் போராட்டம் வெகுஜன மக்களின் போராட்டமாக இல்லாமல் ராணுவமயப்பட்டதாக எப்படி மாறிப்போனது, இன அழிப்பில் ஈடுபட்ட அரசின் ஒடுக்குமுறை ஒரு பக்கம், விடுதலை இயக்கங்களின் ஒடுக்குமுறை ஒரு பக்கம் என்று மக்கள் சந்தித்த துயரங்களோடு, ராணுவத்திற்கு, குண்டுவீச்சுக்குப் பயந்தும், விடுதலை இயக்கங்களின் கொடூரங்களுக்குப் பயந்தும் – தப்பி ஓடி பல்வேறு நாடுகளில் அகதிகளாக தஞ்சம் புகுந்தவர்களின் கண்ணீர்தான் ‘கொரில்லா‘, ‘ம்‘ நாவல்கள். யுத்தக் களத்தில் போரிடுவது, யுத்த களத்தில் வாழ்வது, யுத்த களத்திலிருந்து தப்பி ஓடி வாழும் வாழ்க்கை, ஊர் அறியாத, தேசம் அறியாத, மொழி அறியாத ஒரு தேசத்தில் வாழும் அகதி வாழ்க்கை – கற்பனைகளுக்கு அப்பாற்ப்பட்ட துயரம் – அந்த பெரும் துயரத்தை ஷோபா சக்தியின் நாவல்களும் அ.முத்துலிங்கம் எழுதிய ‘உண்மை கலந்த நாட்குறிப்புகள்’ (2008) போன்ற நாவல்களும் பேசுகின்றன. கோவிந்தனின் ‘விடுதலை’ என்ற நாவல்தான் முதலில் இதுபோன்ற விசயங்களை பதிவுசெய்தது. புலம் பெயர்ந்தோரின் நாவல்கள்தான் அண்மைக்காலத்தில் – தமிழ்நாவலுக்கு உயிரூட்டின. புதிய வாழ்வை அளித்தன. ஸர்மிளா ஸெய்யதின் ‘உம்மத்‘ (2013) நாவல் ஈழ விடுதலைப் போர் முற்றிலுமாக ஒழிக்கப்பட்ட பிறகு ஈழ மண்ணில் நடந்த நடவடிக்கைகள், ராணுவ செயல்பாடுகள் குறித்து பேசுகிறது. குறிப்பாக இஸ்லாமிய சமூகத்தினரிடையே நிலவக்கூடிய மதம் சார்ந்த பிடிமானம், வக்கிரம் போன்றவற்றைச் சொல்கிறது. ராணுவ அச்சுறுத்தல், அரசின் அச்சுறுத்தல், சிங்களர்களின் புதிய குடியேற்றம், தமிழர்களின் மறு குடியேற்றம் போன்றவை இன்று ஈழ மண்ணில் வாழும் மனிதர்களின் அவல வாழ்வை சொல்லி – தமிழ் நாவலுக்கு புதிய கணத்தை சேர்த்திருக்கிறது ஸர்மிளா ஸெய்யத்தின் ‘உம்மத்.’

மலேசியாவில் பொருட்படுத்தும்படியான நாவல்களே இல்லை என்ற எண்ணத்தை பொய்யாக்குகிறது அ.ரெங்கசாமியின் ‘இமையத் தியாகம்’ (2006) என்ற நாவல். ப.சிங்காரம் எழுதிய ‘புயலிலே ஒரு தோணி’ – நாவல் எந்த அளவுக்கு முக்கியமோ அதே அளவுக்கு மதிப்பு வாய்ந்தது இமையத் தியாகம் நாவல். இரண்டாம் உலகப் போர் நடந்த காலத்தில் மலேசியாவில் என்ன நடந்தது, அங்கிருந்த இந்தியர்களின் மனநிலை என்ன? குறிப்பாக தமிழர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை, மலாய்க்காரர்களுடனான உறவு எப்படி இருந்தது? கிழக்காசிய நாடுகளில் அசைக்க முடியாத சக்தியாக இருந்த பிரிட்டிஷ் நிர்வாகத்தை மலேசியாவில் ஜப்பானியர்கள் எப்படி பின்வாங்கச் செய்தார்கள் என்ற வரலாறு நாவலாகியிருக்கிறது. போருக்கும் வெற்றிக்கும் தொடர்பில்லாத சாதாரண மனிதர்கள் எப்படி மாண்டுபோனார்கள் என்ற வரலாறு கதையாகி இருக்கிறது. இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் அடித்தட்டு மக்களின் மனநிலை என்ன, பாதிப்பு அடைந்தார்களா இல்லையா என்ற பதிவு – நாவலாகவோ வரலாறாகவோ தமிழில் இல்லை என்பதை அ.ரெங்கசாமியின் ‘இமையத் தியாகம்’ நாவல் சுட்டிக்காட்டுகிறது. இழப்பை, வலியை மட்டுமல்ல, வரலாற்றைக்கூட பதிவு செய்யாத சமூகமா தமிழ்ச்சமூகம்? நாவல்கள் என்று எதை நாம் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கிறோம்? தமிழ்நாட்டு நாவலாசிரியர்களை குற்றவுணர்ச்சிக்கொள்ள செய்கிறார் அ.ரெங்கசாமி. வாக்கிய பிழை, கருத்துப் பிழை என்று எந்த பிழையும் இல்லை. நல்ல தமிழ் நடை.

மலேசியாவில் புதியவகை எழுத்து வேரூன்றி வளர்ந்து வருகிறது என்பதற்கு கே.பாலமுருகனுடைய “நகர்ந்து கொண்டிருக்கும் வாசல்கள் (2009)” என்ற நாவல் நல்ல உதாரணம். கடந்த முப்பது நாற்பது ஆண்டுகளில் மலேசியாவில் குறிப்பாக தோட்டத் தொழிலாளர்களாக இருந்தவர்களுடய வாழ்வில் ஏற்படும் மாற்றங்களை இந்நாவல் பேசுகிறது. ரப்பர் தோட்டங்கள் செம்பனை மரங்களாக மாறுவது, தோட்டத் தொழிலாளர்கள் நகரங்களுக்கு இடம் பெயர்வது, அதனால் ஏற்படும் நன்மை தீமைகளை ஒரு குடும்பக் கதையின் வழியே கே.பாலமுருகன் சொல்கிறார். நகரமயமாதல் உலகளாவிய துயரம். கிராமத்திலிருக்கும் ஒரு குடும்பத்தின் தேவைஅளவு, அதே குடும்பம் நகரத்திலிருக்கும்போது – அதற்குத் தேவைப்படும் பொருள்களின் தன்மை எப்படி மாறிப்போகிறது? பணத்தின் தேவை கூடிப்போகிறது? மனதில், சிந்தனையில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் என்ன என்பதுப்பற்றி நாவல் விரிவாக பேசுகிறது. எல்லாவற்றையும் இழந்துவிட்டோம், பறிகொடுத்துவிட்டோம் என்று புலம்புகிற அதேநேரத்தில் நகர வாழ்வை நோக்கி ஓயாமல் மனிதர்களை எது ஈர்க்கிறது? எது நகர வாழ்வைவிட்டு வெளியேறவிடாமல் தடுக்கிறது என்பது போன்ற கேள்விகளை நாவலின் வழியே கே.பாலமுருகன் கேட்கிறார்.

பொய், புனைசுருட்டு, வெறும் கற்பனை, மிகுபுனைவு, அதீத புனைவு என்ற காலம் ஒரு வகையில் முடிந்துபோய்விட்டது. புதுவெள்ளம் – என்ற நிலையில்தான் தமிழ்நாவல்கள் இருக்கின்றன என்றாலும் தமிழ் நாவல்கள் தொடாத ஒரு உலகம் – இன்றைய காட்சி ஊடகங்களின் உலகம் என்பதை கட்டாயம் சொல்ல வேண்டும். இந்தியாவில் வேறெந்த மாநிலத்தைக்காட்டிலும் தமிழகத்தில்தான் காட்சி ஊடகங்களின் தாக்கம் அதிகம். காட்சி ஊடகங்கள் நினைத்தால் எப்படியான மதிப்புமிக்க பொருளையும், மனிதரையும் மறந்துபோக செய்ய முடியும். எவ்வளவு பெரிய வரலாற்று நிகழ்வையும், வரலாற்றிலிருந்து அழித்துவிடமுடியும். பொம்மைகளைப் போன்ற மனிதர்களைக்கூட பேருருக்களாக மாற்றி சமூகத்தை வழிபட செய்ய முடியும். அதற்கான ஆற்றல், சக்தி காட்சி ஊடகங்களுக்கு இருக்கிறது. அவ்வாறான செயல்களில் அது தொடர்ந்து ஈடுபட்டும் வருகிறது என்பது நிதர்சனம். நாட்டின் ஒவ்வொரு பகுதிக்கும் சென்று, மூலை முடுக்கெல்லாம் சென்று காட்சி ஊடகங்கள் செய்திகளை சேகரிக்கின்றன. படம் பிடிக்கின்றன. ஒன்றை நூறாக்கிக் காட்டுகின்றன. அவ்வாறு காட்டப்படும் காட்சிகள் மக்களை சிந்திக்கத் தூண்டுவன அல்ல. மாறாக கேலிக்கைக்குரிய மனிதர்களாக்கி சுரணையற்றவர்களாக மாற்றிக் கொண்டிருக்கின்றன. எவ்வளவு பெரிய இழப்பையும் சகித்துக்கொள்ளும் மனப்பான்மையை வளர்த்தெடுக்கின்றன. காட்சி ஊடகங்களில் காட்டப்படுகிற எல்லா செய்திகளுக்கும் மட்டுமல்ல, எவ்வளவு பெரிய செய்தியாக இருந்தாலும் அதற்கு ஒரு நாள்தான் வாழ்வு. பரபரப்பான, அதிர்ச்சிகரமான செய்திகளையும், நிகழ்ச்சிகளையும் மட்டுமே அவை திட்டமிட்டு உருவாக்குகின்றன. இது குறித்து இதுவரை தமிழ் நாவலாசிரியர்கள் தங்களுடைய நாவல்களில் பதிவு செய்யவில்லை. கேள்வி கேட்கவில்லை. விமர்சனம் செய்யவில்லை. தமிழக மக்களுடைய விழிகள் பிம்பங்களால் நிரம்பி வழிகின்றன. தமிழர்களுடைய மனம் காட்சிகளால் நிரம்பிவிட்டன. பிம்பங்களையே பார்த்துப்பார்த்து பழகிய தமிழர்களுடைய கண்கள் வேறு எதையும் நேரடியாக பார்ப்பதில்லை. பார்ப்பதற்கு விரும்புவதும் இல்லை. தமிழ்ச் சமூகம் பிம்பங்களின் கட்டுப்பாட்டின்கீழ், ஆட்சியின் கீழ், ஆதிக்கத்தின் கீழ் வந்து வெகுகாலமாகிவிட்டது. அரை நூற்றாண்டுக்கு மேலாக சினிமாவின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் கட்டுப்பட்டுக்கிடந்த தமிழ் மக்கள் இப்போது காட்சி ஊடகங்களின் முன்னால், அவை உருவாக்கிக்காட்டும் காட்சிகளின் முன்னால், காட்சி பிம்பங்களின் முன்னால் கட்டுப்பட்டு கிடக்கிறார்கள் – என்பதுப்பற்றி ஒரு தமிழ் நாவல்கூட கவலைப்படவில்லை என்பது விநோதம். காட்சி ஊடகங்களின் செயல்பாடுகள் குறித்து எழுதாதது தமிழ் நாவல்களின் உலகில் ஒரு வெற்றிடம் அல்ல – பெரிய வெற்றிடம். பெரிய பள்ளம்.

2000க்குப் பிறகு ஆண்டு ஒன்றுக்கு சராசரியாக இருபத்தி ஐந்து முதல் ஐம்பது நாவல்கள் வரக்கூடும். எண்ணிக்கையின் அடிப்படையில் பார்த்தால் தமிழ் நாவல் கலை செழிப்பாகவே இருக்கிறது. சிறுகதை தொகுப்புகளைவிட, கவிதைத் தொகுப்புகளைவிட நாவல்களே அதிகம் விற்பனையாகின்றன. புதிய எழுத்தாளர்கள், புதிய வாழ்க்கை முறைகள், தமிழ் நாவல் கலைக்கு வலு சேர்க்கின்றன என்பது நிஜம். அதே நேரத்தில் அண்மைக்காலமாக பேப்பர் லெஸ் அலுவலகம், பேப்பர் லெஸ் செயல்பாடுகள் என்ற நிலை வேகமாக வளர்ந்து வரும் நிலையில் தமிழ் நாவாசிரியர்கள் ஐநூறு பக்கம், ஆயிரம் பக்கம் என்று நாவல்களை எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது அதிசயம். முகநூலில் நொடிக்குநொடி ஸ்டேட்டஸ் போட்டு இலக்கியம் பேசுகிற, இலக்கிய விவாதம் செய்கிற காலச்சூழலில் – தமிழ் நாவலாசிரியர்கள் – தண்டி – தண்டியாக நாவல்களை எழுதிகொண்டிருப்பதும் – தமிழ் நாவல்களின் புதிய முகம்தான். அழகிய முரண்பாடு. “நான் குறைவாக எழுதும் கௌரவத்தை என்றுமே தக்கவைத்துக் கொண்டதில்லை. குறைவாக எழுதினால் எழுதியதுபோல் இருப்பதுமில்லை“ •3 என்று மனுஷ்ய புத்திரன் சொல்கிறார். அவர் சொல்வதைப்போல எழுதுவது நாவலாசிரியருக்கும் நல்லதல்ல. தமிழ் நாவலுக்கும் நல்லதல்ல.

நவீன இலக்கியப் பிரதிகள், நவீன இலக்கியவாதிகள் என்று எந்தப் படைப்புகளை, யாரை சொல்லலாம்? எது நவீன இலக்கியம்? யார் நவீன இலக்கியவாதி? திராவிட இயக்க எழுத்தாளர்களைத்தவிர மற்றவர்கள் எல்லாரையும் நவீன இலக்கியப் படைப்பாளிகள் என்று சொல்வது ஏற்புடையது அல்ல. நவீன இலக்கியப் படைப்புகள் என்று வர்ணிக்கப்படுகிற எந்த ஒரு படைப்பும் நவீன வாழ்க்கையை, அதன் வசதிகளை, அதனால் ஏற்பட்ட இழப்புகளை பேசியப் படைப்புகள் என்று எவற்றையும் பட்டியலிட முடியாது.

இன்று எல்லாருடைய வீட்டிலும் தொலைக்காட்சி இருக்கிறது. எழுபது சதவிகிதத்தினருக்கும் மேல் செல்ஃபோன் வைத்திருக்கிறார்கள். இருபது சதவிகிதத்தினருக்கும்மேல் கணினி வைத்திருக்கிறார்கள். நம்முடைய் வீடுகளில் இருபத்தி நான்கு மணிநேரமும் தொலைக்காட்சி ஓடுகிறது. இரவில் பயணம் செய்யும் பெண்களின் எண்ணிக்கை பெருமளவு கூடியிருக்கிறது. தனியாக அறை எடுத்து, வீடு எடுத்து நம்முடைய இளம் பெண்கள் தங்குகிறார்கள். பெற்றோர்களே, கணவர்களே, மகள்களுக்கு, மனைவிக்கு ஜீன்ஸ் பேண்ட், டீ சர்ட் வாங்கிக்கொடுக்கிறார்கள். பிறந்த நாள், கல்யாண நாள் கொண்டாடுபவர்கள், செல்ஃபி எடுப்பவர்களின் எண்ணிக்கை பெருகியபடி இருக்கிறது. சில வீடுகளில் இரண்டு கார்கள் இருப்பது சாதாரணமாகிக்கொண்டு வருகிறது. சென்னை என்பது இன்று செங்கல்பட்டு வரையிலும், மகாபலிபுரம் வரையிலும் வளர்ந்திருக்கிறது. மால்கள் பெருகியிருக்கின்றன. இரவில் ஹோட்டல்களில் சாப்பிடும் குடும்பங்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து இருக்கிறது. ஏழு செருப்பு தேய பெண் தேடிய காலம்போய், செய்தித்தாள்களில், கல்யாண மாலைகளில், சாட்டிங்கில் பெண் தேடுவதும், நிச்சயிப்பதும் சாத்தியமாகி இருக்கிறது. இருபத்தி நான்கு மணி நேரமும் உலகெங்கும் யாரும் யாருடனும் தொடர்பு கொள்ளலாம். ஆங்கிலம் படித்தால்தான் வாழ்க்கை என்றாகிவிட்டது. ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் தனியார் ஆங்கிலப் பள்ளிகள் உருவாகிவிட்டன. விவசாய நிலங்கள் வீட்டு மனைகளாகிவிட்டன. கூரை வீடுகள் குறைந்துவிட்டன. தங்கள் காதல், குடும்ப, அந்தரங்க கதைகளை நம்முடைய பெண்கள் தொலைக்காட்சிகளில் போட்டிப் போட்டுக்கொண்டு விவரிக்கிறார்கள். நடித்துக் காட்டுகிறார்கள். நவீன வாழ்க்கை என்பது இதுதானே? இதுபோன்ற பிரச்சனைகளை பேசிய நாவல்கள் இருக்கிறதா? இல்லையென்றால் நாம் எழுதுவது நவீன இலக்கியமா? நாம் நவீன இலக்கியப் படைப்பாளிகளா?

எந்த காலத்திலும் இல்லாத அளவிற்கு தமிழ்நாவல்கள் தற்போது சமூகத்தின் அனைத்துத் தரப்பினருடைய வாழ்க்கையையும் எழுதுகிறது. பொது சமூகத்தின் பார்வைக்கு வராத பல சிறு சிறு பிரிவு மக்களுடைய வாழ்க்கையும் நாவலகிறது என்று பெருமை கொள்ளும் அதே நேரத்தில் சாதி, மத, இன மோதல்கள் அதிகரித்து வரும் வேளையில் புதிய கொருளாதார கொள்கையால் ஏற்பட்ட மாற்றம் உலகமயமாக்கல், நவீன மயமாக்கல், பெரும் வளர்ச்சி பெற்றுவிட்ட நிலையில், இது குறித்தெல்லாம் பேசாமல் தங்களுடைய இளமைக்கால வாழ்க்கை – அதாவது கால் நூற்றாண்டு, அரை நூற்றாண்டுக்கு முந்தைய வாழ்க்கையையே தமிழ் நாவல்கள் அதிகம் பேசுவது விந்தையானது. இது தமிழ் நாவல்கள் நவீனமான இன்றைய வாழ்க்கைக்குள் இன்னும் வரவில்லை என்பதும், அரசியல், வரலாறு, பண்பாடு ஆகியவற்றை இணைத்துப் பார்த்து நாவல் எழுதவும் நமக்கு இன்னும் கைகூடவில்லை என்பதும் புலனாகிறது. மரபுக்கும் நவீனத்துவத்திற்குமான உரையாடலை நமது அண்மைக்கால நாவல்கள் தொடங்கவே இல்லை. வரலாற்றை, மரபை மறுகதையாக்கம் செய்த நாவல்கள் என்று ஒன்றையும் குறிப்பிடமுடியாது. ஆங்கில மொழிப்படிப்பால் தமிழ் நாவல்கள் வடிவரீதியாக, மொழி ரீதியாக கதை சொல்லும் பாங்கில் எந்த மாற்றத்தையும் பெற்றுவிடவில்லை. எப்போதும் போல மொன்னையாகவே இருக்கிறது. யதார்த்தத்தை உள்ளது உள்ளபடியே எழுத்தில் கொண்டுவருவது கலை அல்ல. யதார்த்தம் நம் மனதில் ஏற்படுத்தும் தாக்கத்தைப் பாதிப்பை எழுதுவதுதான் – வெளிப்படுவதுதான் கலை. மௌனத்தை கற்றுக்கொண்டவனே கலைஞன். ‘இயற்கையை அதிகம் நகல் செய்யாதே, கலை ஒரு கற்பனை, இயற்கையின் முன் நின்று கனவு நிலையாகி, அதை கொண்டுவர வேண்டும், கடைசியில் கையில் கிடைக்கப் போகும் படைப்பு முக்கியமல்ல, படைப்பதே முக்கியம்’ •4 என்ற காகின் (18-ம் நாற்றாண்டின் பிரான்ஸ் ஓவியர்) வாக்கியத்தை தமிழ் நாவலாசிரியர்கள் அறிவது நல்லது.

உலகில் தமிழர்களை போன்று மொழி உணர்வு, மொழிப் பற்றுள்ள வேறு ஒரு சமூகத்தை காண முடியாது. மொழியை தாயாகவும், தெய்வமாகவும் வணங்கக்கூடியவர்கள் தமிழர்கள் மட்டுமே. மொழிக்காக உயிர்த்தியாகவும் செய்யவும் தயாராக இருக்கிறார்கள். உயிர்த்தியாகம் செய்தும் இருக்கிறார்கள். அப்படியான மொழியில் உருவான நாவல்கள் எப்படி இருக்கின்றன? வாக்கியப் பிழைகள் மட்டுமல்ல கருத்துப் பிழைகளும் நிறைந்த நாவல்கள் அதீத புனைன என்ற பெயரில் – எப்படி எழுதப்படுகின்றன, கொண்டாடப்படுகின்றன? நம்பகத் தன்மைப்பற்றி, நாவல் வடிவம் பற்றி – தமிழ் நாவலாசிரியர்கள் கவலைப்பட்ட மாதிரி தெரியவில்லை. பொருளிழந்த, பொருளில்லாத சொற்களின் சேர்க்கைகள் நிறைந்து இருக்கின்றன. பன்முக வாசிப்புக்கு இடமளிக்காத நாவல்களே அதிகம். சொற்களின் அர்த்தங்கள் வழக்கமான பொருள்களின் எல்லைகளைத் தாண்டி செல்வதில்லை. நவீன வாழ்வை கேள்விக்குள்ளாக்குகிற, வாழ்வின் அபத்தத்தைப் பேசுகிற, மனிதர்களின் அகவுணர்வுகளை, அற உணர்வுகளைப் பேசிய நாவல்கள் எவை? மோசமான நாவல்களை படிக்க நேர்வது பெரும் துன்பம். தமிழ் நாவலாசிரியர்கள் தன்னைப்பற்றி மட்டுமே, தனக்குத் தெரிந்த வாழ்க்கையை மட்டுமே எழுதுகிறார்கள். அதுவும் அரைகுறையாக. ஆழ்ந்த படிப்போ, ரசனையோ ஈடுபாடோ இல்லாமல் வரலாற்றை, மரபை, கலாச்சாரத்தை நவீன பார்வையில் அணுகும் விதமோ, மீட்டுருவாக்கம் செய்யும் முயற்சியோ தமிழ் நாவலில் நடைபெறவில்லை. அதோடு வட்டார நாவல்கள், மார்க்சிய, பெண்ணிய, தலித்திய, சர்யலிச, மேஜிக் ரியலிச நாவல்கள் என்ற கோட்பாட்டு, கொள்கை அடையாளங்கள், கருத்தியல் சுமைகளை சுமக்கும் போக்கும், மத, இன, சாதி சார்ந்த அடையாளங்களை முன்னிறுத்தி நாவல்களை எழுதும் போக்கும், ஒரு குறிப்பிட்ட அடையாளத்தின் கீழ் அடையாளப்படுத்திப் பேசும் போக்கும் அதிகரித்திருக்கிறது. இது காலத்தின் வீழ்ச்சி. நாவல் கலையின் வீழ்ச்சி. மொழியின் வீழ்ச்சி.